از کارافتادگی بر اساس بندهای 13 و 14 ماده 2 قانون تأمین اجتماعی به دو دسته ازکارافتادگی کلی و جزئی تقسیم می‌شود. بر اساس بند 13 ماده 2 قانون تأمین اجتماعی، ازکارافتادگی کلی عبارت است از کاهش قدرت بیمه‌شده به صورتی که نتواند با اشتغال به کار سابق یا کاری دیگر، بیش از یک سوم از درآمد قبلی خود را به دست آورد. بر اساس بند 14 ماده 2 قانون تأمین اجتماعی، ازکارافتادگی جزئی عبارت است از کاهش قدرت بیمه‌شده به صورتی که با اشتغال به کار سابق یا کاری دیگر فقط قسمتی از درآمد خود را به دست آورد.
نکته مهم این است که پرداخت مستمری ازکارافتادگی صرفاً در ازکارافتادگی کلی موضوعیت دارد، چنان‌که قانون‌گذار در ماده 72 این قانون با صراحت از عبارت «میزان مستمری ماهانه کارافتادگی کلی» استفاده کرده است.
ازکارافتادگی با ناتوانی وضعیت جسمانی یا روانی است که موجب می‌شود شخص، توانایی انجام یک یا چند وظیفه شغلی خود را از دست بدهد. این اختلال در شرایط جسمانی و روانی معمولاً نوعی افت اجتماعی را به دنبال دارد و به همین دلیل، باید از این افراد حمایت شود. در ماده 93 از قانون تأمین اجتماعی، امکان تغییر در میزان ازکارافتادگی به منظور تغییر در مبلغ مستمری پرداختی بین‌بینی شده است.
همچنین ازکارافتادگی جزئی فقط به حوادث ناشی از کار مربوط است و در مورد بیماری‌ها، درجه ازکارافتادگی در نظر گرفته نمی‌شود.
بیمار بیمه‌شده یا از درمان استفاده می‌کند یا آن که ازکارافتاده کلی شناخته‌نظرکمیسیون پزشکی د رباب بیماری و نوع و تاریخ آن امری است فنی و تخصصی که امعان
نظر قضایی در زمینه اعتبار ماهوی آن وجه قانونی ندارد، به همین دلیل تعیین مصداق از کار افتادگی با کمیسیون مربوطه میباشد و تنها تاریخ شروع بیماری یعنی زمانی که بیمه شده قادر به کار و فعالیت نباشد، قابل امعان نظر قضائی میباشد. می‌شود.
دیدگاه خود را بنویسید